Jacques Brel is een icoon. Zeker in een kerk zijn iconen thuis. Dat was duidelijk op 10 december, wanneer Micheline Van Hautem en “Brassband “Burgipja” een overweldigend concert gaven, georganiseerd door de cultuurantenne op Linkeroever van het District Antwerpen, in samenwerking met Anna3.
En het werd een verrassende en meeslepende avond.

Burgipja is dé brassband uit Burcht. Onze buren waren dus op bezoek, hopelijk niet voor de laatste keer.  Voor hen die het niet zouden weten: een brassband bestaat uit louter koperinstrumenten en slagwerk. Letterlijk en figuurlijk: een schitterend ensemble.  En deze jonge vereniging heeft zich al met succes op verschillende wedstrijden laten horen. Onder leiding van hun dirigent Stijn Aertgeerts brachten zij in het eerste deel van de avond een gevarieerd programma, waarbij de warme klank van het ensemble in vele nuances doorheen de ruimte golfde. We hoorden  muziek van de Disneyfilm Brave, een rijke compositie van Stijn Aertgeerts: Faravista, The Spirit within, een subtiele verklanking van de menselijke geest, het indringende Nerohda,  en in Innuendo hadden we Freddy Mercury te gast.

Na de pauze begeleidde Burgipja de zangeres Micheline Van Hautem, die een selectie bracht van liederen van Jacques Brel. Deze Gentse kunstenares heeft een indrukwekkend internationaal palmares. New York, Edinburg, Amsterdam heeft ze veroverd. Ze zingt – onder andere – liederen van Franse chansonniers, en Franse vertalingen van artiesten zoals Boudewijn de Groot, Frank Boeijen en ook van  David Bowie, Nina Simone en Dusty Springfield.
Fragiel en krachtig stond ze daar, ze zong een Brel die uit haar eigen hart kwam en de toehoorder veroverde en ontroerde. Ze zong in het Frans, het Gents, het Nederlands. Ze zong Ne me quitte pas alsof ik het voor de eerste keer hoorde, onvergetelijk wordt het refrein, zoals het in het Zuid-Afrikaans klinkt: Moe nie weggaan nie….

De prachtige, geniale muziek en teksten van Brel werden niet “vertolkt”. Als ik een opname van Brel hoor, hoor ik zijn ziel zingen en wenen. Die avond hoorden we Micheline Van Hautem, ze fluisterde Als zoveel jaar kan duren, dartelde juichte als ze in Brussel en Amsterdam danste, treurde, want een vriend zien huilen, kan ik niet… 

Afwisselend werd ze gesteund door de warme en veelzijdige klank van Burgipja, zong ze solo, speelde ze fluit. Ze toverde ons naar Parijs en bracht ons in de sfeer van de Olympia, waar ook haar Brel triomfen heeft gevierd. Haar Brel, die die avond ook “onze” Brel werd, de koppige rebel die zijn weerbarstige liefde voor de Vlamingen zo dikwijls uitgezongen heeft. O ja, ooit was er rel rond Les Flamandes. Onbegrijpelijk, want zoals Micheline Van Hautem het zingt is het duidelijk dat dit lied een ode is aan de Vlaamse vrouwen, die zich door leven niet laten klein krijgen.

Dit pakkend concert eindigde niet met Brel, maar met een lied van een ander icoon van het chanson. Micheline Van Hautem heeft het voorrecht gehad met  Zjef Vanuytsel te mogen optreden. In een ademloze kerk zong zij Ik weet wel mijn lief… een lied over het onvermijdelijk breekbaarheid van dromen, maar ook over het onverwoestbaar geloof in fragiele kracht van de liefde die zich niet laat uitroeien.

Applaus, heel veel applaus, van een talrijk publiek. Meer dan verdiend.

Marc